Dromen, durven, doen in tijden van corona
De nieuwe mijlpaal
BLOG - Een jongen van 17 op de fiets in het buitengebied van Wilp. Een mooi plaatje. Op zich geen opmerkelijk beeld. En toch is dit een historische foto.
Zoals veel jongeren, lag hij tijdens de lockdown in verveelde momenten op de bank. Een beetje wegdromen. Net als iedereen in het gezin overigens. Hoewel de aanblik van een hangende puber bij ouders soms wat irritatie opwekt, was het goed. “Bij rust en verveling laad je immers je mentale en fysieke batterijen op en krijgt creativiteit een kans”, weet zijn moeder.
Dicht bij elkaar
Samen, gedwongen in huis blijven, dicht bij elkaar, leverde veel moois op. De heerlijkste taarten, een puzzel van 1000 stukjes die eindelijk compleet de tafel sierde, een opgeruimde slaapkamer maar bovenal mooie gesprekken. In het hoofd van de jongen bleek heel wat om te gaan. Hoe zou het met zijn klasgenoten zijn? Zouden zij het thuis wel fijn hebben? Maar ook kwam de zelfreflectie: wie wilde hij zijn? Hoe zag zijn toekomst eruit?
Online
Hij keek uit naar de online-contactmomenten met zijn klas. Grapjes maken met de leerkrachten, zijn klasgenoten horen over hun activiteiten zoals grasmaaien en timmeren, veel meer dan het behandelen van zijn huiswerk. De oranje tulpen die de docent kwam brengen schikte hij trots in een vaas en nog steeds denkt hij na waar hij de gekregen boekenbon voor zal inwisselen. Zijn vertrouwde dagelijkse omgeving was op afstand en toch dichtbij.
School
Zijn naam schrijven, hoe je veters strikt en hoeveel borden je op tafel zet als je met z’n vijven bent, leerde hij op school. Zijn school: de Daniël de Brouwerschool. Een school voor zeer moeilijk lerende kinderen. De plek waar hij dingen leert waarvan zijn moeder niet had durven dromen dat hij ze ooit zou kunnen: lezen, zwemdiploma’s behalen en... fietsen.
Terug naar de bank
“Klopt dat wel wat Trump over corona zegt, mam? En trouwens, ik wil zelfstandiger worden. Voortaan ga ik niet meer met de taxi naar school”. Het moederhart sloeg een paar keer over. Links wil nog wel eens rechts zijn - en andersom - bedacht zij. En nog meer doemscenario’s dansten in haar hoofd.
De wereld in
De fietskaart pakten ze erbij en ze bedachten de veiligste route. Is veilig juist de rustige weg of de weg waar veel verkeer is? Het laatste, adviseerde school: "Als hij met een lekke band komt te staan, zijn er voorbijgangers om te helpen."
Het ‘wat als’ en ‘stoppen bij haaientanden’, ‘kijk niet te lang opzij’ en ‘niet slingeren’ werd de jongen teveel. Moeder draait een knop om en laat los. Haar 17-jarige jongen trekt alleen de wereld in. Een nieuwe mijlpaal. Zelf op de fiets naar school. <<
Naschrift: De school vroeg mij een verhaal te schrijven over ervaringen tijdens de corona-periode. Ieder stapje, zo klein ook, is weer een stap vooruit. Ik verwonderde mij over wat een stille periode kan brengen.